زیسان: تحقیقات نشان میدهد خوابیدن کمتر از پنج ساعت در شب میتواند خطر ابتلا به علائم افسردگی را افزایش دهد.
به گزارش زیسان، ارتباط بین کم خوابی و بیماریهای روانی به خوبی شناخته شده است، اما از دید دانشمندان مشخص نیست کدام مشکل در اولویت قرار دارد. اکنون دانشمندان شواهدی یافته اند که نشان میدهد خواب کوتاه مداوم شبانه میتواند پیش زمینهای برای ایجاد علائم افسردگی باشد.
اودسا همیلتون، کاندیدای دکترا در دانشگاه UCL و اولین نویسنده این تحقیق، گفت: غالبا گفته میشود که علت کمخوابی افسردگی است، اما ما جدیدا به این نتیجه رسیدیم که برعکس این کمخوابی مداوم است که میتواند علائم افسردگی در فرد ایجاد کند. محققان دادههای ژنتیکی و سلامت ۷۱۴۶ نفر را بررسی کردند و به این نتیجه رسیدند که هم مدت خواب و هم افسردگی تا حدی ارثی هستند.
تحقیقات قبلی نشان داده است که افسردگی تا حدود ۳۵ درصد ارثی است و تفاوتهای ژنتیکی ۴۰ درصد از تغییرات طول مدت خواب را تشکیل میدهند. محققان با بررسی دادههای افراد دریافتند کسانی که از نظر ژنتیکی مستعد خواب کوتاه (کمتر از پنج ساعت در شب) بودند، بیشتر در معرض علائم افسردگی در یک دوره چهار تا ۱۲ سال بودند، اما افرادی که از نظر ژنتیکی بیشتر مستعد افسردگی بودند به احتمال زیاد از مشکلات خواب رنج نمیبرند. به طور کلی، شرکت کنندگان در این مطالعه به طور متوسط هفت ساعت خواب در روز داشتند. بیش از ۱۰ درصد افراد در شروع دوره مطالعه کمتر از ۵ ساعت در شب میخوابیدند که در پایان دوره مطالعه به بیش از ۱۵ درصد رسید. همچنین نسبت شرکت کنندگانی که دارای علائم افسردگی طبقه بندی بودند از حدود ۹ درصد به ۱۱ درصد افزایش یافت.
نتیجه مطالعه حاکی از این است افرادی که ۵ ساعت یا کمتر میخوابند، ۲.۵ برابر بیشتر در معرض علائم افسردگی بودند. این یافتهها ممکن است دورنمای تیره و تاری برای کسانی که پیش از این با اختلالات خواب دست و پنجه نرم میکردند ارائه دهد. با این حال، محققان بر این باورند کم خوابی یا افسردگی نباید به عنوان پیامدهای اجتناب ناپذیر تلقی شوند و این یافتهها در واقع بر اهمیت خواب برای سلامت روانی تأکید میکند.
توصیه دانشمندان این است که خواب در اولویت قرار بگیرد و افراد از به تأخیر انداختن خواب خودداری کنند. این ضرب المثل رایج در ژنتیک وجود دارد که «ژنها اسلحه را پر میکنند و محیط، ماشه را میکشد». در هر صورت ممکن است ممکن است افرادی از نظر ژنتیکی مستعد ابتلا باشند، اما میتوان اقداماتی را برای کاهش خطر انجام داد.